Z opisanego stanu faktycznego wynika, że możemy w pewnym zakresie mówić o korzystaniu z cudzego utworu jakim jest program komputerowy bez należnego wynagrodzenia twórcy, czyli uiszczenia opłaty licencyjnej. Kwestie wynagrodzenia i praw autorskich określają przepisy ustawy z dnia 4 lutego 2004 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W myśl art. 79 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych uprawniony, którego autorskie prawa majątkowe zostały naruszone, może żądać od osoby, która naruszyła te prawa m. in. naprawienia wyrządzonej szkody na zasadach ogólnych albo poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej dwukrotności, a w przypadku gdy naruszenie jest zawinione – trzykrotności stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworu. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 marca 2004 roku sygn. akt II CK 90/03 stwierdził, że przez pojęcie „stosowne wynagrodzenie” należy rozumieć takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby autor (również autor opracowania zależnego), gdyby osoba, która naruszyła jego prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia.
W tym zakresie osoba, które przysługują autorskie prawa majątkowe do utworu może żądać wg. swojego wyboru albo naprawienia szkody na zasadach ogólnych (musi wykazać i udowodnić fakt poniesienia szkody, jej wysokość oraz związek przyczynowo skutkowy) lub zapłatę co do zasady dwukrotności wynagrodzenia licencyjnego. Oczywiście o tym czy wynagrodzenie to za korzystanie z utworu się należy i czy będą Państwo zobowiązani do jego zapłaty ostatecznie orzeknie sąd, po zapoznaniu się z całością materiału dowodowego. Na Państwa korzyść przemawia niewątpliwie fakt, iż posiadają państwo zakupiona licencję, a nawet ewentualne wcześniejsze korzystanie z utworu można traktować jako korzystanie z wersji trialowej, co w zasadzie winno powodować oddalenie ewentualnego powództwa w tej sprawie.
Na koniec warto także zaznaczyć, że w opisanym stanie faktycznym zachowanie Państwa przeciwnika, w naszej ocenie jest bezprawne i może wyczerpywać znamiona przestępstwa przewidzianego w art. 191 § 1 k.k. W myśl tego przepisu osoba, która stosuje groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Jeżeli sprawca działa w ten sposób w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Groźbą bezprawną w myśl art. 115 § 12 k.k. jest zarówno groźba, o której mowa w art. 190, jak i groźba spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej; nie stanowi groźby zapowiedź spowodowania postępowania karnego, jeżeli ma ona jedynie na celu ochronę prawa naruszonego przestępstwem.
