W polskim porządku prawnym obowiązuje zasada działania nowego prawa wprost. Milczenie ustawodawcy co do reguły intertemporalnej należy uznać za przejaw jego woli bezpośredniego działania nowego prawa, chyba że przeciw jej zastosowaniu przemawiają ważne racje systemowe
lub aksjologiczne. W każdej sytuacji, gdy ustawa reguluje sprawy, które są już wcześniej uregulowane prawnie, należy rozstrzygnąć kwestię konieczności użycia przepisów przejściowych. Rozstrzygnięcia intertemporalne powinny być zawsze efektem świadomych decyzji legislatora i odnosić się do wszystkich aspektów międzyczasowych danego projektu.
Tym samym po wejściu w życie przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2001 roku Prawo wodne należy stosować jej postanowienia. Ustawa zawierają jednak stosowne przepisy przejściowe w zakresie spraw już wszczętych, określając, że w pewnych przypadkach należy stosować prawo poprzednie. Zgodnie z np. art. 204 Prawa wodnego z 2001 roku, sprawy wszczęte, a niezakończone wydaniem decyzji ostatecznej przed dniem wejścia w życie ustawy, podlegają rozpoznaniu w trybie określonym w ustawie. Jednakże w sprawach wszczętych, a niezakończonych wydaniem decyzji ostatecznej przed dniem wejścia w życie ustawy, w zakresie opłat za szczególne korzystanie z wód, z wyłączeniem opłat za pobór wody i odprowadzanie ścieków lub za korzystanie ze stanowiących własność Skarbu Państwa urządzeń wodnych – stosuje się przepisy dotychczasowe.
Reasumując, fakt naruszenia przepisów przed wejściem w życie ustawy nie powoduje konieczności rozstrzygania danej sprawy w oparciu o poprzedni porządek prawny, chyba że nowa ustawa stanowi inaczej. W przypadku naruszenia zatem przepisów ustawy należy odnosić się do obowiązującego porządku prawnego. Również w zakresie sankcji karnoprawnych odpowiednie przepisy mogą określać, że należy stosować ustawę poprzednią jeżeli jest względniejsza dla sprawczy czynu karalnego (określania takie znajdują się w prawie karnym).
