Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 roku o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne może odciąć dostawę wody lub zamknąć przyłącze kanalizacyjne, jeżeli odbiorca usług nie uiścił należności za pełne dwa okresy obrachunkowe, następujące po dniu otrzymania upomnienia w sprawie uregulowania zaległej opłaty. Ponadto przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, które odcięło dostawę wody z takiej przyczyny, jest obowiązane do równoczesnego udostępnienia zastępczego punktu poboru wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi i poinformowania o możliwościach korzystania z tego punktu.
Z powyższego przepisu wynika, że uprawnionym do odcięcia dostawy wody uprawnione jest jedynie przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne. Również Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 14 kwietnia 2011 r. sygn.. akt I ACa 278/11 stwierdził, że ustawa o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków nie przewiduje możliwości odcięcia dostawy wody przez inne podmioty niż przedsiębiorstwo wodociągowo – kanalizacyjne, w tym właściciela czy zarządcę budynku wielolokalowego, gdy użytkowaniu lokalu mieszkalnego zalega z płatnościami. W ocenie Sądu skoro jednoznacznie z ustawy tej wynika, że określa ona zasady i warunki zbiorowego zapatrzenia w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi (…), w tym zasady działalności przedsiębiorstw wodno – kanalizacyjnych, mających obowiązek zapewnienia dostaw wody i którym ustawodawca wyznaczył konkretne warunki, w jakich może dojść do odcięcia dostawy wody (art. 8), to uznanie, że również inny podmiot (nie zobowiązany już do dostaw wody, a jedynie np. zarządzający nieruchomością) jest również władny do odcięcia wody, pozostaje w sprzeczności z treścią tej ustawy – jej literalnym brzmieniem oraz z jej założeniami.
Brak jest też uzasadnienia dla rozszerzonej wykładni art. 8 i do dodania uprawnień wynikających z tej ustawy dla konkretnego podmiotu (przedsiębiorstwa wodno – kanalizacyjnego) innym podmiotom. Przepis art. 8 musi być interpretowany ściśle i zgodnie z jego literalnym brzmieniem. Daje on bowiem możliwość ograniczenia korzystania z wody pitnej w ściśle określonych wypadkach i określonemu podmiotowi (tu: przedsiębiorstwo wodno – kanalizacyjne) i tylko ten podmiot może odciąć dostawę wody. Jest to uprawnienie reglamentacyjne, a nie wolnościowe.
Zgodnie z ogólną zasadą kodeksu cywilnego roszczenia ulegają przedawnieniu z upływem lat 10, a jeżeli są to roszczenia o świadczenia okresowe lub związane z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata – art. 118 kc. Bieg terminu przedawnienia (który w tym wypadku wynosi 3 lata) podlegać może zawieszeniu lub przerwaniu (po przerwaniu biegnie na nowo). Przerwanie biegu przedawnienia roszczenia następuje także w przypadku gdy dłużnik uzna roszczenie (np. poprzez zawarcie ugody, prośbę o odroczenie spłaty, itp.). Jeżeli roszczenie uległoby przedawnieniu wówczas dłużnik może się powołać na zarzut przedawnienia. Na zarzut przedawnienia roszczenia można się powołać w stosunku do wierzyciela, który żąda spełnienia świadczenia przedawnionego.
