Zgodnie z treścią art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1995 roku prawo łowickie, do obowiązków okręgów łowickich należy w szczególności ochrona zwierzyny przed zagrożeniem ruchu pojazdów samochodowych na drogach krajowych i wojewódzkich. Obowiązek ochrony zwierząt spełniany jest poprzez odpowiednie oznakowanie dróg krajowych i wojewódzkich znakami ostrzegawczymi. Obowiązek oznakowania innych dróg tj. gminnych oraz lokalnych spoczywać będzie bezpośrednio na tych zarządcach, co wynika z Prawa o ruchu drogowym. W przypadku jednakże dróg krajowych i wojewódzkich, jeżeli istniał obowiązek oznakowania drogo znakiem ostrzegawczym, a okręg łowiecki nie zgłaszał konieczności odpowiedniego oznakowania to ponosi on odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę swoim zaniechaniem szkodę. Jeżeli wnioski o oznakowanie były jednak zgłaszane przez okręg łowiecki do zarządcy drogi, a ten zaniechał odpowiedniego oznakowania, wówczas to zarządca drogi krajowej lub wojewódzkiej ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą. Jeżeli jednak było stosowne oznakowanie ostrzegające przed dzikimi zwierzętami, a mimo to doszło do kolizji z dzikim zwierzęciem, wówczas odpowiedzialność ponosi kierujący, który nie zachował odpowiedniej ostrożności.
Jeżeli chodzi o obowiązek oznakowania drogi, to zgodnie z art. 7 ustawy z 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym znaki drogowe wyrażają ostrzeżenia, zakazy, nakazy lub informacje, zaś ich znaczenie i zakres obowiązywania oraz szczegółowy sposób ustawiania regulują rozporządzenia wykonawcze. W tym wypadku będzie to Rozporządzenie Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z 31 lipca 2002 roku, które w § 3 określa, że znaki ostrzegawcze uprzedzają o miejscach na drodze, w których występuje lub może występować niebezpieczeństwo.
Ponadto w załączniku nr 2 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 roku w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach w odniesieniu do znaku A-18b „dzikie zwierzęta” zapisano, że stosuje się go do oznaczenia miejsc (odcinków dróg), na których zwierzęta dziko żyjące często przekraczają drogę, np. przy wjeździe do lasu o dużej ilości zwierzyny lub miejscach przecięcia przez drogę dojścia do wodopoju. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 stycznia 2005 roku sygn. akt II CK 363/04 stwierdził, że obowiązek zasygnalizowania o potrzebie ustawienia znaku ostrzegawczego na odcinku drogi, na którym doszło do wypadku, powstaje tylko wówczas gdyby w tym miejscu istnieje stały przecinający drogę szlak przemieszczania się zwierzyny.
Reasumując, w opisanym stanie faktycznym należałoby w pierwszej kolejności ustalić czy na drodze umieszczone zostało oznakowanie w postaci znaku A-18b „dzikie zwierzęta”. Jeżeli znak taki był, wówczas jedyną odpowiedzialność można przypisać samemu kierującemu. Jeżeli znak taki nie był na tym odcinku drogi zamontowany, wówczas należałoby ustalić czy w miejscu tym istnieją przesłanki do jego zamontowania. W szczególności konieczne byłoby ustalenie czy w przeszłości w miejscu tym dochodziło do kolizji z dzikimi zwierzętami, co może sugerować, że istnieje w tym miejscu stały przecinający drogę szlak przemieszczania się zwierzyny. Istnienie tego szlaku stanowić będzie w konsekwencji podstawę do ewentualnej odpowiedzialności podmiotu, który był odpowiedzialny za zamontowanie odpowiedniego oznakowania ostrzegawczego.
