Zgodnie z treścią art. 6 ustawy z dnia 2 marca 2000 roku o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny, umowy zawierane z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, w szczególności drukowanego lub elektronicznego formularza zamówienia niezaadresowanego lub zaadresowanego, listu seryjnego w postaci drukowanej lub elektronicznej, reklamy prasowej z wydrukowanym formularzem zamówienia, reklamy w postaci elektronicznej, katalogu, telefonu, telefaksu, radia, telewizji, automatycznego urządzenia wywołującego, wizjofonu, wideotekstu, poczty elektronicznej lub innych środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz. 1204, z późn. zm.), są umowami na odległość, jeżeli kontrahentem konsumenta jest przedsiębiorca, który w taki sposób zorganizował swoją działalność.
Niewątpliwie w opisanym stanie faktycznym to Pan jest stroną umowy z konsumentem a nie Pański partner handlowy, a jedynie zorganizowanie działalności polega na tym, że już nabyty towar jest przesyłany do konsumenta bezpośrednio od dostawcy mającego siedzibę na terytorium Chin. Podmiot ten nie jest jednak stroną zawartej umowy sprzedaży. W naszej ocenie nie może Pan zatem wyłączyć swojej odpowiedzialności jako sprzedawca lub określić, że sprzedawcą jest inny podmiot. Umowa sprzedaży w formie elektronicznej zawierana nie jest z tym podmiotem tylko z Panem jako przedsiębiorcą, tym samym ewentualne reklamacje związane z zawartą umową sprzedaży winny zostać kierowane do Pana.
Jeżeli chodzi o możliwość odesłania towaru do Chin do Pańskiego dostawcy, to zgodnie z z treścią art. 11 ust. 2 ww. ustawy, umowa (w tym wypadku regulamin sklepu internetowego) powinna określać miejsce i sposób składania reklamacji, niepowodujące nadmiernych trudności lub kosztów po stronie konsumenta. Przepis nie określa jednak wprost zakazu odsyłania towaru do innego miejsca niż siedziba sprzedawcy. Również wątpliwości budzi sama kwestia obarczenia konsumenta kosztami takiego zwrotu. W tym zakresie można odwołać się do dyrektywy 97/7/WE parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 maja 1997 roku w sprawie ochrony konsumentów w przypadku umów zawieranych na odległość. Zgodnie z tą dyrektywą, konsument może jedynie ponosić bezpośrednie koszty zwrotu towaru, czyli koszty związane z wysłaniem towaru z powrotem do sprzedającego. Postanowienia dyrektywy 97/7 były przedmiotem interpretacji Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TS), który w dniu 15.04.2010 roku w sprawie C-511/08 stwierdził, że przepisy krajowe nie mogą pozwalać na obciążanie konsumenta kosztami wysłania do niego towaru, gdy odstąpił od umowy zawartej na odległość i że sprzedawca musi zwrócić całą wpłaconą konsumentowi kwotę.
Również art. 385[3] kodeksu cywilnego zawiera wśród niedozwolonych klauzul umownych, których stosowanie w umowach z konsumentami jest zabronione takie, które istotnie ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Zawarcie w umowie żądania wysłania towaru do Chin będące podstawą reklamacji stanowić może istotne ograniczenie odpowiedzialności sprzedawcy względem konsumenta, a zatem może być uznane za klauzulę abuzywną.
Reasumując, w naszej ocenie nie ma żadnego uzasadnienia aby uznać, że sprzedawcą jest chiński dostawca i aby żądać od konsumenta, aby w razie korzystania przez niego z możliwości reklamacji z uwagi na niezgodność zakupionego towaru z zawartą umową, żądać jego wysłania do dostawcy chińskiego. W naszej ocenie taka wysyłka byłaby uzasadniona gdyby koszty tej przesyłki obciążały w całości sprzedawcę a konsument nie musiałby ich ponosić przy wysyłce.
